Bonanza 2 – recenzja

Niedziela 24 listopada, 2019

Dzięki współczynnikowi wydłużenia wynoszącemu 6,44 i 71 komorą, najnowsza maszyna do latania Gin’a, EN-C Bonanza 2, wygląda wyraziście. Lawrie Noctor zabiera go na warsztat, żeby zobaczyć, jak się zachowuje.

Zawsze uwielbiałem latać nowymi skrzydłami, szczególnie skrzydłami EN-C, myślę, że połączenie wydajności i bezpieczeństwa trafia w nich w dobre miejsce. Kiedy poproszono mnie o lot i zrecenzowanie nowego Gin’a Bonanzy 2, nie mogłem doczekać się powrotu do skrzydła w klasie sportowej.

Zanim jednak zaczniemy, odczytajmy specyfikacje, na wypadek, gdyby niektórzy z was jeszcze jej nie widzieli. Jak wspomniano, szybowiec jest w klasie EN C ze względnie wysokim współczynnikiem wydłużenia – 6,44. To stawia go na wysokim poziomie tego, co jest dostępne w swojej klasie, ponieważ tylko „AirDesign Volt 3” i „BGD Cure” mają wyższy współczynnik wydłużenia (z tych o którym wiem).

Zawsze zwracam uwagę na wydłużenie, ponieważ,jest to dla mnie punkt wyjścia do porównań. Tak, istnieje wiele innych czynników, które wpływają na wydajność i obsługę skrzydła, takie jak liczba komór, plan lin i całkowita długość. Ale zmiana współczynnika wydłużenia jest pierwszą rzeczą, którą możesz zrobić, aby poprawić szybkość opadania skrzydła i kąt szybowania, więc to rzecz na która patrze pierwszorzędnie.

PROJEKT I BUDOWA

Testowałem małe skrzydło, które miało zakres wagowy 75-95 kg. Skrzydło ważyło 5,15 kg, co stawia go w dobrym miejscu względem innych skrzydeł EN-C pod względem masy. Moja waga podczas testu była w górnym zakresie.

Wszystkie liny są bezoplotowe oprócz dolnej liny sterówki. Górna krawędź natarcia to Porcher Skytex 38 g / m², natomiast dolna i górna powierzchnia główna to Skytex 32 g / m².

Skrzydło ma wyraźnie zaznaczoną krawędź natarcia „sharknose” , a także wszystkie inne ładne, zwykłe ozdoby, takie jak mini żebra na krawędzi spływu, bloczki Harken dla speed systemu i górną galerię sterówki refowaną podczas hamowania.

To, co nie jest tak „zwykłe”, ale staje się coraz powszechniejsze w paralotniach trzyrzędowych, to inteligentny system taśm do sterowania tylną taśmą. W powietrzu było to naprawdę naturalne i bardzo skuteczne, ale zajmiemy się tym bardziej szczegółowo w dalszej części mojej recenzji.

Taśmy są cienkie, ale bardzo schludne, a liny są dość łatwe do odnalezienia dzięki kolorowym osłoną w dolnej części. Dolne odcinki sterówek są otoczone jasnopomarańczowym kolorem, więc trudno je przeoczyć. Sterówki mają magnetyczne uchwyty, które mi się podobają, chociaż mogłyby działać z nieco większą siłą, ponieważ okazało się, że moje czasami odskakują (to nie koniec świata).

START

Po wyjęciu skrzydła z worka po raz pierwszy, widoczna jest jakość od taśm po samą czaszę. W rzeczywistości, zanim jeszcze wyciągniesz glajta z opakowania, możesz zobaczyć, że sam worek (worek concertina to opcja podczas zakupu) jest wykonany z dbałością o szczegóły. Ma specjalną zapinaną na suwak sekcję dla taśm nośnych i wewnętrzny rękaw, co oznacza, że znacznie trudniej jest przypadkowo zaciąć sobie materiał skrzydła podczas jego zapinania. Małe szczegóły, ale mają znaczenie.

Postawienie skrzydła nie wymaga żadnych specjalnych technik, ani przy silnych poduchach, ani przy lekkim wietrze, ale odkryłem, że w mocniejszych warunkach glajt potrzebował niewielkiej siły na sterówkach aby nie przeleciał zbyt do przodu, nie jest tak że wystrzela w przód, ale wydawało mi się że potrzebuje dotyku. Podczas startów z silniejszym wiatrem miał również dużą kontrolę nad prędkością, dzięki czemu można było trzymać dłonie dość mocno na sterówkach, gdy potrzebowano dodatkowego oporu, aby nie unosić się w powietrzu.

W POWIETRZU

Idris Birch z Gina powiedział mi, że starannie wybrali materiał na środek i na stabile Bonanzy, kiedy już uniosłem się w powietrzu zdecydowanie dało się to wyczuć. Glajt wydawał się zwarty w 2/3 rozpiętości (przy prędkości trymowej), a stabile były nieco lżejsze, czego efektem są bardzo dobre i precyzyjne informacje zwrotne, szczególnie przydatne podczas podczas gorszych warunków.

Mimo, że byłem na szczycie przedziału wagowego (95 kg), nadal ładnie się wspinał w noszeniach i na pewno nie był gorszy od M6, Cure, Sigma 10 i tak dalej. W rzeczywistości, patrząc że mam jeden z najmniejszych rozmiarów Bonanzy i mocno go obciążam to w porównaniu do powyższych paralotni, powiedziałbym, że Bonanza wznosi się naprawdę dobrze.

Nacisk sterówek jest dość liniowy w całym zakresie, jednak długość sterówki jest dłuższa od tego, co lubię, więc postanowiłem zrobić pół nawijki, aby trzymać ręce w wygodnej pozycji.

Skrzydło precyzyjnie reaguje na sygnały sterówek/zmiany ciężaru podczas termiki, a jeśli trzeba dokręcić węższy komin, było to dość łatwe. Aby zwiększyć zwinność skrzydła, stwierdziłem, że muszę nawinąć sterówki nieco bardziej, ponieważ wydawało się zakręcać dosyć płasko. Nie powiedziałbym ogólnie, że było to „zwinne” skrzydło, ale jeśli chcesz, może takie być.

PODCZAS LOTU

Podczas lotu informacje zwrotne idące od stabilów można niemal wyłączyć, stosując speed’a. Informacje zwrotne są wtedy przekazywane za pośrednictwem taśm nośnych do uprzęży. Naprawdę to lubię.

W rzeczywistości skrzydło czuje się coraz lepiej wraz ze wzrostem prędkości. Przy pełnej prędkości cała rozpiętość zaciska się i wydaje się bardziej zwarta, jakby kameleon zmieniał kolory, aby dopasować się do otoczenia. Kiedy lecisz wolno, szybowiec przekazuje informacje zwrotne których potrzebujesz, a gdy lecisz szybko, napina się i czujesz jego wydajność. Sterowanie tylną taśmą jest przyjemne i nieskomplikowane w użyciu, a moje ręce naturalnie chciały być w tej pozycji.

Skrzydło wydawało się znosić dość duże turbulencje, zanim wykazywało jakiekolwiek oznaki zapadnięcia się, a to oczywiście zmniejszyło się, gdy zastosowałem układ sterowania tylnymi taśmami. W porównaniu do Alpiny 3 M/L, na szczycie zakresu wagowego Bonanza 2 miał porównywalną szybkość lotu, ale był nieco szybszy na pełnej prędkości. Osiągnięcie tej prędkości jest również dość łatwe, z lekką lub umiarkowaną siłą nacisku na speed’a.

Na drugim końcu zakresu prędkości glajt tolerował znacznie większy nacisk sterówki niż się spodziewałem, zanim zobaczyłem oznaki przeciągnięcia. W rzeczywistości, z około w połowie zaciągniętą sterówką (z owinięciem do połowy) po obu stronach i zaciąganiem z jednej strony, moja ręka musiała być trzymana na wysokości nieco powyżej siedzenia przez około dwie sekundy, zanim się przeciągło. Fajnie, szczególnie dla glajta o współczynniku wydłużenia – 6,44!

Zarówno w technikach opadania, duże uszy czy spirala były łatwe do zainicjowania. Duże uszy dobrze się składały za pomocą zewnętrznej linki z rzędu A, ale od czasu do czasu przylepiały się trochę; nic, czego nie rozwiązałoby lekkie szarpnięcie.

Wyjście ze spirali i dużych pochylen wymagały mojej reakcji, aby zatrzymać napięcie w czaszy, jednak nic, co zaskoczyłoby pilota EN-C.

Dzięki tej dobrej stabilności pochyleń i sterowaniu tylnymi taśmami zyskałem pewność do zabawy z speed’em podczas lądowania, wchodzenia z dodatkową prędkością i powolnego odpuszczania speeda do łatwego wyrównania lotu. Dużo zabawy. Jest świetnie gdy skrzydło wywołuje uśmiech na mojej twarzy.

WNIOSEK

Ogólnie Bonanzę nazwałbym wspaniałym skrzydłem XC. Chce latać szybko, a kiedy to robi, łatwo go kontrolować i jest całkiem wydajne. Podobają mi się informacje zwrotne skrzydła przy mniejszych prędkościach, które mimo wszystko wymagają kontroli, więc jest to dobre rozwiązanie dla bardziej kompetentnych pilotów klasy EN-B, jeśli chcą polepszyć swoje umiejętności. Piloci, którzy chcą przesiąść się na te skrzydło z skrzydeł o wyższych wydłużeniach, poczują się jak w domu i docenią zarówno powolne i szybkie właściwości skrzydła. Moja ostatnia myśl jest taka, że fajnie byłoby zobaczyć lżejszą wersję do lotów biwakowych.

Pytania i odpowiedzi – MICHAEL SIGEL

To naprawdę wygląda jak dobrze skoordynowane skrzydło XC. Odkryliśmy, że lubi latać na pełnej beli, ale także, że na drugim końcu spektrum jest dużo zakresu na sterówkach. Możesz go spowolnić bez obawy, że się przeciągnie. Jak zarządzasz tym miksem?

Tak, ulepszyliśmy i zmieniliśmy wprowadzony już w pierwszym modelu Atlas’a profil EPT (technologia równego ciśnienia), zastosowaliśmy go już w Carrerze i byliśmy zadowoleni z jej zachowania przy minimalnej prędkości. Ten szczyt tych zmian osiągnęła teraz Bonanza 2. Zaokrąglone natarcie utrzymuje przepływ powietrza na profilu, podczas gdy EPT utrzymuje wysokie ciśnienie, nawet przy dużych kątach natarcia.

Współczynnik wydłużenia jest dość wysoki jak na klasę EN-C – 6,44. To może zniechęcić niektórych ludzi – mogą myśleć, że tylko garstka ludzi sobie z nim poradzi. Ogólnie, jaka jest filozofia Gina dotycząca wydłużenia skrzydła? Czy jest to coś, co zrobiłeś celowo , aby umieścić skrzydło w górnej części klasy C w odniesieniu do wydłużenia?

Cóż, Gin zawsze lubił wydajność i szybkość. Zwłaszcza z Carrerą, a następnie także z Explorer’em, mogliśmy zebrać dużo doświadczenia z paralotniami o dużym współczynniku wydłużenia, znajdujących się w niższych klasach EN. Ważnym czynnikiem jest naprężenie czaszy, które wydaje się mieć większy wpływ na zachowanie w locie niż samo wydłużenie.

Kierowanie tylnymi taśmami jest skuteczne, nie tylko na pokaz. Czy możesz nam powiedzieć trochę o tym, jak to wszystko działa? Co powinni wiedzieć o tym piloci, aby pomóc im osiągnąć pełny potencjał skrzydła?

Jeśli kiedykolwiek próbowałeś dwurzędowego skrzydła, nie lubisz już latać bez sterowania tylnymi taśmami. Jeśli jednak po prostu tylko pociągniesz taśmy C, po pierwsze kontrola nie jest najlepsza, a po drugie wydajność pogarsza się wraz ze zmianą profilu. Właśnie dlatego wpadliśmy na pomysł inteligentnych taśm, który wpływają na taśmy B, gdy pociągasz taśmy C. W ten sposób profil zachowuje swój kształt i masz 100% kontroli. Jeśli komuś się to nie podoba lub uważa, że taśmy są zbyt skomplikowane, bardzo łatwo jest odłączyć ten system sterowniczy. Uważamy, że sterowanie tylną taśmą jest obecnie czymś, czego powinien używać każdy pilot. Mogę je tylko polecić, ponieważ dają realne korzyści w lataniu. Oczywiście, gdy robi się zbyt niespokojnie, należy kontrolować szybowiec za pomocą sterówek.

Czy musieliście pójść na kompromis w celu uzyskania certyfikatu? Czy są rzeczy, które chciałbyś zobaczyć, ale których nie możesz zrobić z powodu systemu certyfikacji?

Właściwie nie! Byliśmy bardzo zaskoczeni, jak płynnie przebiegła certyfikacja, zwłaszcza że glajt jest naprawdę szybki!

Jakiej rady udzieliłbyś pilotom przesiadającym się na Bonanza 2 jako pierwsze skrzydło EN-C? Jak czerpać najwięcej z swojego nowego skrzydła?

To zależy od tego, z którego glajta się przesiadają. Jeśli zmieniają skrzydło z niskiego B, to krok jest dość duży. Jeśli pochodzą z wysokiego B, różnica nie jest aż tak duża. Ale tak czy inaczej, powinni się przyzwyczaić do glajta w łatwych warunkach i spróbować dobrze się z nim zapoznać. Zawsze lepiej jest latać nowym skrzydłem w łatwych warunkach i przyzwyczaić się do niego, zanim wyruszysz w konkretną masę powietrza! Myślę, że prawdziwą zaletą szybowców EN-C jest szybkość. Oznacza to, że jeśli kupisz paralotnię C i nigdy nie użyjesz speeda, to znajdujesz się na niewłaściwym skrzydle. Dlatego uważam, że piloci powinni wykorzystać cały potencjał glajta, używając speed’a i kontrolując go za pomocą tylnych taśm.

Nasz recenzent zasugerował, że fajna byłaby lekka wersja do latania biwakowego . Coś na horyzoncie?

Ha ha, lekka wersja może być bliżej niż myślisz!

Opublikowano w numerze Cross Country 203, wrzesień 2019.

SPECYFIKACJE PRODUCENTA

Gin : „Skrzydło klasy sportowej o wysokich osiągach dla pilotów XC, którzy cenią sobie zarówno łatwość obsługi, jak i osiągi”

Przeznaczenie : loty XC

Doświadczenie pilota: przelotowiec

Rozmiary (powierzchnia m2): 19,4, 20,7, 22,6, 24,5, 26,5, 28,6

Certyfikowana masa startowa (kg): 60-75, 65-85, 75-95, 85-105, 95-115, 105-130

Masa szybowca (kg): 4,5, 4,65, 5,15, 5,3, 5,7, 5,95

Komory: 71

Współczynnik wydłużenia: 6,44

Certyfikacja: EN C

gingliders.pl

Recenzent: Lawrie Noctor lata od 2009 roku i jest wykwalifikowanym instruktorem paralotniarstwa , a także pilotem zawodów i XC. Lata zarówno zawodniczymi paralotniami w klasie CCC jak i sprzętem w klasie EN B, jego ulubionymi miejscami do lotu są Peak District, St André we Francji i Kruševo.